خوانشی انتقادی از نظریۀ فیلم زیگفرید کراکاور

زیگفرید کراکاور، که یکی از نظریه پردازان واقع گرای سینما به شمار می رود، هم زمان با سینما به دنیا آمد و روند زندگانی او با فرایند تکوین سینما مقارن بود. وی تلاش کرد تا در نظریۀ فیلم (1960 م) خود یک نظریۀ نظام مند سینما به دست داده و علاوه بر تعریف رسانه ای که تازه متولد شده بود، تفکیک های ساختاری و غایت شناختی میان این رسانه و دیگر ژانرهای هنری قائل شود. مقالۀ حاضر درآمدی انتقادی بر نظریۀ فیلم کراکاور است که تحت سرفصل هایی متفاوت با سرفصل های خود نویسنده در کتاب نظریۀ فیلم ارائه شده است. سرفصل ها و تقسیمات منظورشده در این مقاله تحت تأثیر نظریۀ سیستم های اجتماعی نیکلاس لومان شکل گرفته اند. در این مقاله به مطالعۀ ساختار سینما یعنی عناصر تشکیل دهندۀ آن (عناصر بصری، زمان و مکان، طراحی صحنه، بازیگری و عناصر صوتی) و روابط میان این عناصر (تدوین و مونتاژ، داستان و فیلم نامه، و نظم حاکم بر سینمای مستند و تجربی)، و همچنین اهداف اجتماعی سینما، آنگونه که در نظریۀ فیلم کراکاور ترسیم شده اند، خواهم پرداخت. سپس، خوانشی مختصر از مهم ترین منتقدان کراکاور به دست خواهم داد و در نهایت بر مقالۀ انتقادی ریچارد کرلیس متمرکز خواهم شد که در سال 1970 م منتشر شده و به نظر می رسد که تمام انتقادات کلیدی طرح شده به وسیله دیگر منتقدان را یکجا در خود جمع آورده است.